Ok, ik heb gelogen. Ik zou dit jaar niet meer gaan mountainbiken. Vandaag heb ik met Ivo, een vriend en collega van mijn broer, de laatste mountainbike-tocht van mijn broer overgedaan. De politie van La Roche heeft gisteren de juiste plaats van het ongeluk getoond. En dan sta je daar plots, stil en wezenloos te staren. Nog steeds niet goed begrijpend wat er juist gebeurd is. Ivo heeft een mooie gedenkplaat van blauwe hardsteen gemaakt voor mijn broer. Die gaat hij binnenkort op de plaats van het ongeluk aanbrengen.
We hebben dan verder rustig het mtb-parcours nr. 3 gedeeltelijk afgewerkt. Resultaat: 19.38 km op de bike. Ik ben blij dat ik weer gebiked heb en dat mijn conditie nog verrassend goed is. Net alsof ik een voedingssupplement heb genomen dat vervuild was met clomifeen. En ik ben blij dat ik daar geweest ben.
Ik mis je.
Ik heb gehuild, ik heb gelachen en genoten van een fijn gezelschap…
Dito. Ik hou een warm en gelukkig gevoel over aan deze dag. Een mooier kado kon ik mij op deze verjaardag niet toewensen. En dit in combinatie met de nog door mijn broer gekochte kado’s voor mij… Tranen lieve mensen! Tranen…
erg bedankt om dit te delen
Heel graag en met liefde gedaan. Het is en blijft moeilijk om hier op HoB over Willy te schrijven. Het is zo persoonlijk en intens. Maar soms, of eigenlijk regelmatig, krijg je dan toch mooie en warme reacties op HoB of via e-mail waardoor ik (en waarschijnlijk nog andere mensen) me weer wat beter ga voelen.
Ik ben echt trots op jullie!!
Wat een mooi eerbetoon aan Willy.
Dank je wel. Ik ben blij dat ik daar geweest ben. En ik heb er een heel goed gevoel aan overgehouden. Ik heb zelfs al weer zin om gaan te biken en dat had ik helemaal niet verwacht! Maar eerst nog iemand vinden die mijn bike wil kuisen! 😉
Mooi!